I just can't find the main clause/verb of the second sentence:
Quamquam non sumus ignari multos studiose contra esse dicturos; quod vitare nullo modo potuimus, nisi nihil omnino scriberemus. Etenim si orationes, quas nos multitudinis iudicio probari volebamus (popularis est enim illa facultas, et effectus eloquentiae est audientium adprobatio) sed si reperiebantur non nulli qui nihil laudarent, nisi quod se imitari posse confiderent, quemque sperandi sibi, eumdem bene dicendi finem proponerent, et cum obruerentur copia sententiarum atque verborum, ieiunitatem et famem se malle quam ubertatem et copiam dicerent, unde erat exortum genus Atticorum eis ipsis qui id sequi se profitebantur ignotum, qui iam conticuerunt paene ab ipso foro inrisi - 4 quid futurum putamus, cum adiutore populo quo utebamur antea, nunc minime nos uti posse videamus?
Si orationes what? Maybe I must understand scriberemus or in another mood scribebamus from the preceding sentence?
So si orationes scriberemus/scribebamus (?), sed si reperiebantur... - and then you have the long relative and cum clauses etc - but where is the apodosis of the condition?
I would think he got lost in his thought and changed his sentence in the middle, without continuing it strictly, but I'm probably missing some simple thing.
Quamquam non sumus ignari multos studiose contra esse dicturos; quod vitare nullo modo potuimus, nisi nihil omnino scriberemus. Etenim si orationes, quas nos multitudinis iudicio probari volebamus (popularis est enim illa facultas, et effectus eloquentiae est audientium adprobatio) sed si reperiebantur non nulli qui nihil laudarent, nisi quod se imitari posse confiderent, quemque sperandi sibi, eumdem bene dicendi finem proponerent, et cum obruerentur copia sententiarum atque verborum, ieiunitatem et famem se malle quam ubertatem et copiam dicerent, unde erat exortum genus Atticorum eis ipsis qui id sequi se profitebantur ignotum, qui iam conticuerunt paene ab ipso foro inrisi - 4 quid futurum putamus, cum adiutore populo quo utebamur antea, nunc minime nos uti posse videamus?
Si orationes what? Maybe I must understand scriberemus or in another mood scribebamus from the preceding sentence?
So si orationes scriberemus/scribebamus (?), sed si reperiebantur... - and then you have the long relative and cum clauses etc - but where is the apodosis of the condition?
I would think he got lost in his thought and changed his sentence in the middle, without continuing it strictly, but I'm probably missing some simple thing.