Ioci.

[Iynx]

Quidam eques erat in diebus Arthuris Regis, qui equum novum requirebat. Audivit baronem vicinum equum nobilem vendere voluisse, et illum accolam suam ergo visitavit.

Pretium non carum erat, et eques sibi “Caveat emptor” ergo ait. Animal quidem salum salubreque videtur, et potens. “Estne timidus?” rogavit eques.

“Mimime” respondit baro. “Fortis quam leo est. Desalat a loco praecepitis si eum salire iubeas”. Sed dubitationem in ore equities videns, baro addit: “Mihi est quidem nimis religiosus.”

“Religiosus?”

“Ita. Animal a monasterio emi. Et idem currit solum si “Deo gratias” dico, et sistit solum si “Amen”.

“Vitium parvum,” ait eques; et equum praesens emit.

Deinde equum conscendit, et “Deo Gratias,”ait; equus ambulare coepit. Et eques habenis domum animal dirigere poterat. Celeritatem equi probare volens, iterum ait: “Deo Gratias”; et equus tolitim ire coepit. Iterum “Deo Gratias”, et leniter cucurrit; iterum “Deo Gratias” et citius cucurrit; et iterum “Deo Gratias” et celerrisime cucurrit; eques haud in equo manere poterat.

Intellegit praeterea equum recta ad hiatum magnum versus currere. “Whoa!” clamavit Anglice, et “Siste!” Latine, et habenas adduxit. Sed equus non stitit, sed sic ut cito cucurrit. Postremo meminit eques verba baronis, et “Amen!” clamavit,; et equus sititit—a marginis hiati passibus duobus .

Aegrissime letum horribile effugit eques. Ergo videns super marginem hiati, sudario frontem detersit— et “Deo Gratias!” ait.

 

[Cato]

Quamquam sententiam ultimam providi, tamen risi. Gratias tibi (sed non Deo, ne ad hiatum veniam )