Quorum verborum tertia consonans est و aut ي, eorum participium praesens in quibusdam formis contrahitur. Non enim patitur lingua و vel ي consonantem et u vel i sonum sequentem manere. Itaque ex nominativo indefinito qui esse debuit رامي, rāmiyun, fit رام, rāmin, iaciens. Item ex genetivo indefinito qui esse debuit rāmiyin fit rāmin, iacientis. Accusativus solus differt, cum ي a littera sequatur: راميا, rāmiyan, iacientem. In definito statu fit nominativus et genetivus الرامي, ar-rāmī, accusativus ar-rāmiya. In masculino plurali ex nominativo qui esse debuit راميون, rāmiyūna, fit رامون, rāmūna; ex obliquo qui esse debuit راميين, rāmiyīna, fit رامين, rāmīna. In feminino autem genere, sive tertia consonans initio fuit و sive fuit ي, participium praesens fit regulariter perinde ac si tertia consonans ي semper fuerit, ut fiant et رامية, rāmiyatun, iaciens, et داعية, dāʿiyatun, vocans. Verum quid de eis formis masculinis fiat ex quibus tertia consonans non excidit, in quibus tertia consonans initio fuit و, utrum haec maneat an in ي mutetur, liber quem lego tacet. Id per mihi molestum est, dubio enim afficior.
Porro tales contractiones etiam in nonnullis nominum formis pluralis fracti fiunt, ut in his أراض, ʾarāḍin, terrae, et أسام, ʾasāmin, nomina.
Porro tales contractiones etiam in nonnullis nominum formis pluralis fracti fiunt, ut in his أراض, ʾarāḍin, terrae, et أسام, ʾasāmin, nomina.