(Septima pars.)
Tandem ex arboribus in nemus quoddam exierunt, niveis arborum ramis, gelido solo; hic certe nullus hortus erat. Montes alti asperique ultra nemoris fines in caelum minabantur, ad quos Mater Praedo nunc tetendit, viris sequentibus. Illa iuxta murum lapideum stetit, subsedit, struem ramorum dimovit ut cuniculum aperiatur; deinde intravit et "sequimini" inquit.
Intrantes procedentesque caute viri mox in antrum non magnum emerserunt, domum latronum -- quam domum! Nullum stragulum frigido in solo iacebat, nullum ornamentum festivum in muris suspensum erat. Lecti septem ex ramorum texti circum antrum stebant; medio in antro ignis tremulus, super quo ahenum pendebat, ardebat; nihil amplius commodorum vidi poterat.
Mater Praedo lectos indicans "procumbete" inquit "dormiteque paulisper; ego vos ante mediam noctem excitabo." Abbas Hans, itinere duro confectus, libenter super lectum procubuit obdormivitque statim. Frater Joachim, qui nondum latronibus credebat, vigilare constituit; sed et eum, qui quoque fessior erat, somnus tandem cepit.
Vocibus ille expergefactus est et oculos aperiens Matrem Praedonem Abbatemque vidit iuxta ignem loquentes et, ultra ignem sedentem, Patrem Praedonem. Ille autem silebat neque verba duorum audire videbatur. Hans "qua de causa" inquiebat "his in silvis habitatis? Nonne in oppido, inter homines, parvulos educare malitis? Numquam sermonem finitimorum aut gaudia festorum paulum desideratis?"
Mater Praedo primum acerbe respondebat, at paulatim tacuit vultumque a Abbate avertit. Tum Pater Praedo subito surgens pugnumque iactans "Nequam" clamavit "monache, quare frustra nos tentas? Num me proscriptum esse, in silvis ergo habitare debere, ignoras?"
Placide Abbas "spero" inquit "me litteras veniae tibi paraturum, ab Archiepiscopo Absalon --"
Statim ridere fortiter vir mulierque coeperunt; neque laetus, acerbissimus immo, risus in antro resonabat. Tandem Pater Praedo incredulus "num" inquit "Archiepiscopum Absalon dixisti? Nonne eum vehementissime praedones omnes odisse scis? Hoc certe expectandum non est."
Hans "at" inquit "si olim accidat, quid faciatis?"
Ille "quid" exclamavit "faciamus? Statim silvis relinquamus et in oppidum revertamur, agricola fortasse vel faber sim, et pueros in viis ludere laeti aspiciamus. Sed esse non potest."
Subito Mater Praedo exclamans surgensque ad apertum propinavit et "tintinnabula" clamavit "audii, tintinnabula natalis Christi! Venite, cito venite, iam incipit!"
(Plura sequentur.)