Finally got around to compiling this. There may still be some mistakes.
verum est! -- trepidus -- vehementer, vehementissime trepidus et fueram et sum; sed cur dices me esse insanum? morbus sensus meos acuerat -- non deleverat -- non hebetaverat. super omnia sensus audiendi erat acer. audiebam omnia in caelo atque in terris. audiebam multa in infernis. quomodo igitur insanus sum? attende! et vide quam sano modo -- quam sedate tibi totam fabulam narrare possim.
dici non est quomodo consilium illud mihi primum venerit in cerebrum; quod simul atque conceptum est, dies noctesque me inquietavit. propositum erat nullum. furor erat nullus. senem amabam. is non mihi umquam iniuriam intulerat. non mihi umquam contumeliam dixerat. eius auri nulla mihi cupiditas erat. causa, credo, erat eius oculus! ita, hic erat! ei oculus vulturinus erat --oculus pallidus et caeruleus, membrana opertus. cum is in me inciderat, sanguis mihi gelidus fluebat; itaque gradatim -- paulatim admodum --ego seni vitam adimere animum induxi ut oculo in aeternum me liberarem.
summa vero haec est. tu me insanum arbitraris. insani nihil sciunt. sed utinam vidisses me. utinam vidisses quam sapienter ego rem suscepissem --qua cautione --qua providentia --qua dissimulatione opus aggressus essem! numquam me seni comiorem praebui quam omnes ante septem dies quam eum interfeci. et omnibus noctibus, media circiter nocte, eius ianuae claustrum reserabam et eam aperiebam --oh, quam sensim! ac deinde, quam ubi satis aperueram ut caput inserere possem, inserebam obscuram lucernam, omnino clausam, clausam, ne quod lumen effulgeret, ac deinde caput vehementer inserui. oh, tu risisses si vidisses quam callide ego id insererem! id movebam lente --quam lentissime, ne dormientem senem e somno excitarem. una hora ante transiit quam ego totum caput intervallo inderem ita ut eum in lecto cubantem videre possem. ha! --insanusne tam sapiens fuisset?
ac deinde, cum caput in cubiculo penitus erat, ego lucernam laxabam caute --oh, quam caute --caute (nam cardines stridebant) --ita tantum eam laxavi ut unus radius tenuis in oculum vulturinum incideret. hoc feci longas septem noctes --omnibus noctibus, media ipsa nocte --sed inveniebam oculum semper clausum; itaque non poterat opus perfici; nam illius Malus Oculus, non ipse senex, me vexabat. et cotidie mane, sole orto, in conclave audacter ibam, et loquebar fortiter cum illo, voce comi eum nomine vocans, et quaerens quomodo is noctem egerit. itaque vides sagacissimum quidem senem futurum fuisse eum, si esset suspicatus omnibus sexta ipsa hora noctibus a me se dormientem aspici.
octava nocte cautior in aperienda ianua fui quam solebam. horologii index minutarum celerius se movet quam mea manus movebat. ante illam noctem numquam mearum potentiarum, sagacitatis, magnitudinem senseram. vix poteram continere meam exultationem. ibi esse me, aperientem ianuam, paulatim, illum autem ne somniare quidem mea abdita facta vel cogitationes. quam cogitationem aliquantulum risi; et forsitan ille me audierit; nam subito in lecto se movit, quasi territus. nunc credas me pedem retulisse --sed non. tenebris eius cubiculum densis tam erat atrum quam pix, (nam foriculae arte clausae erant, per metum furum,) itaque ego eum ianuae intervallum videre non posse sciebam, et impellebam eam constanter, constanter.
iam caput meum intus erat, et lucernam aperturus eram, cum pollex super vinculum plumbi albi lapsus est, et senex in lecto se erexit, vociferans --"quis est?"
immotus mansi nec quicquam dixi. totam horam digitum non movi, nec interea illum recumbere audivi. sedebat adhuc erectus in lecto auscultans; --sicut ego feci, per singulas noctes, attendens teredines in pariete.
iam parvum gemitum audivi, et scivi esse maximi gemitum terroris. non fuit gemitus doloris vel maeroris --oh, non! --is fuit summissus atque oppressus sonus qui ex imo animo oritur cum is nimia formidine gravatur. eum sonum bene noveram. multis noctibus, media ipsa nocte, cum omnis orbis terrarum dormiebat, is ex meo sinu exortus est, augens suo terribili repercussu terrores qui me distrahebant. bene, inquam, eum noveram. sciebam quid senex sentiret, et miserebat me eius, etsi intus ridebam. sciebam eum vigilantem iacuisse ex quo tempore factus primus ac parvus sonitus, cum se in lecto verterat. timores eius ex eo tempore crescere non desierant.
eos sine causa esse arbitrari conatus erat, sed non poterat. sibi dixerat --"nihil est aliud quam ventus in camino --tantum est mus transiens pavimentum," vel "tantummodo est gryllus qui unum stridorem fecit." ita, sese his coniecturis consolari conatus erat: sed frustra omnes invenerat. frustra omnes; quod Mors, ad eum accedens, atra praecedente umbra incesserat, et involverat victimam. et lamentabilis vis umbrae non perceptae effaciebat ut ille sentiret --quamquam nec videbat nec audiebat --sentiret mei capitis praesentiam intra cubiculum.
cum diu exspectavissem, patientissime, nec audissem illum recumbere, constitui aperire parvam, --quam parvissimam rimam in lucerna. itaque eam aperui --concipere non potes quam furtim, furtim --donec tandem unus radius hebes, similis staminis araneae, emicavit e rima et ipsum in oculum vulturinum incidit.
is erat apertus -- late, late apertus --et furiosus fiebam dum eum intueor. videbam eum clarissime --totum hebetem et caeruleum, foeda opertum nube quae ipsas in ossibus meis medullas congelabat; sed poteram videre nihil aliud senis vultus vel corporis: nam radium direxeram, quasi natura, ipsum in locum sceleratum.
nonne tibi dixi id quod pro insania habeas esse nihil nisi nimiam aciem sensuum? --nunc, inquam, venit ad aures talis summissus, hebes, celer sonus qualem facit parvum horologium bysso involutum. illum quoque sonum bene noveram. pulsus cordis senis erat. auxit mihi furorem, sicut pulsus tympani in virtutem militem stimulat.
at nihilominus animo temperavi et immotus mansi. vix spirabam. tenebam lucernam immotam. temptabam quam constanter in oculo radium continere possem. interim cordis pulsus infernus crescebat. fiebat celerior celeriorque, et omnibus clarior clariorque temporis punctis. terror senis sine dubio extremus erat! fiebat clarior, inquam, omnibus clarior temporis momentis! --notasne me sanum? dixi tibi me esse trepidum: sic sum. nunc autem nocte intempesta, terribile inter silentium illius veteris domus, tam novus sonitus me ad terrorem effrenatum excitavit. tamen, aliquot temporis momenta longius animo temperavi et steti.
sed pulsus fiebat clarior, clarior! credebam cor necesse ut rumperetur. nunc autem nova trepidatio me capiebat --ne sonus a vicino audiretur! hora ad senem mortis venerat! magno clamore lucernam patefeci et salui in cubiculum. ille ululavit semel --semel modo. puncto temporis eum detraxi ad pavimentum, et gravem lectum in eum. tum laetus subrisi, quod hactenus factum facinus inveniebam. sed cor multa temporis momenta surdo sono palpitare perrexit. hoc autem me non sollicitabat; non erat futurum ut per parietem audiretur. tandem desiit. senex mortuus erat. ego sustuli lectum et corpus scrutatus sum. ita, is erat quidem prorsus, prorsus mortuus. manum in corde posui et ibi multa momenta tenui. nulla erat palpitatio. prorsus mortuus erat. eius mihi oculus non diutius ancturus erat.
si adhuc me insanum credis, sic non diutius credes cum quam prudentem in corpore celando cautionem adhibuerim demonstravero. nox decedebat, et ego laborabam festinanter, sed silentio. primum omnium corpus membratim divisi. praecidi caput et bracchia et crura.
tum tria tigna conclavis de contabulatione vulsi, atque inter compages omnia deposui. tum tabulas tam astute, tam callide reposui ut nullus oculus humanus -- ne illius quidem --quicquam deprehendere posset. nihil erat quod eluendum --nulla ullius modi labes --nulla omnino sanguinis macula. ego fueram cautior quam ut id fieri posset. labrum exceperat omnia --hahae!
cum ego horum laborum finem feceram, hora fere undecima erat --adhuc tam atrum quam media nox. dum tintinnabulum sonat horam, venit pulsatio ianuae quae est ad viam. ego descendi apertum eam hilari animo, --nam quid nunc mihi timendum erat? intraverunt tres viri, qui sese maxima cum suavitate vigiles dixerunt. ululatum a vicino per noctem auditum; suspicionem sceleris excitatam; indicium ad vigilum tectum delatum, eosque (id est vigiles) missos qui locum scrutarentur.
subrisi, --nam quid mihi timendum erat? viros bonos salvere iussi. ululatum dixi esse meum in somnio. senem commemoravi abesse ruri. hospites meos per domum duxi. iussi eos inquirere --inquirere bene. tandem eos ad illius conclave adduxi. eis monstravi illius divitias, tutas, immotas. fiducia mea elatus, sellas in cubiculum tuli, ac desideravi ut hic ex lassitudinibus quiescerent, ipse autem, feroci in audacia maximae exultationis, meam sedem posui in ipso loco sub quo requiescebat occisi corpus.
vigiles erant contenti. agendi modus meus eis persuaserat. ego maximo eram otio. illi consederunt, et me hilare respondente, cottidianis de rebus loquebantur. at, paulo post, pallidum fieri me sensi atque optavi ut abirent. caput mihi dolebat, ac tinnitus mihi in auribus esse videbatur: sed adhuc sedebant et adhuc loquebantur. tinnitus factus clarior est: --permansit et factus clarior est: locutus liberius sum ut eum a me sensum depellerem: sed permansit et factus certior est --donec tandem eum sonitum non intra aures esse inveni.
iam fiebam sine dubio pallidissimus; --sed locutus sum facundius, et amplificata voce. at sonus crescebat --et quid facerem? is erat summissus, hebes, celer sonus --sonus ei simillimus quem facit horologium bysso involutum. anhelabam -- nec tamen vigiles id audiebant. locutus sum celerius --vehementius; sed sonitus constanter crescebat. surrexi et de nugis disputavi, acuta voculatione violentisque gestibus; sed sonitus constanter crescebat. quamobrem non abibant? huc atque illuc in pavimento passibus inambulabam gravibus, quasi excitatus ad furorem illorum observationibus virorum -- sed sonitus constanter crescebat.
O di boni! quid facerem? spumabam --furebam --maledicebam! agitavi sellam in qua sedebam, et ea fricui tabulas, sed super omnia sonitus surgebat atque assidue crescebat. fiebat clarior --clarior --clarior! et adhuc viri iucunde loquebantur, et subridebant. poteratne fieri ut non audirent? di immortales! --non, non! audiebant! --suspicabantur! --sciebant! --ludibrio habebant meum horrorem! --hoc credebam, atque hoc credo. at quidlibet erat melius quam hic acerbissimus dolor! quidlibet erat tolerabilius quam haec irrisio! non diutius poteram pati illos subrisus falsos! sentiebam mihi clamandum aut moriendum! --nunc autem --iterum! --attende! clarior! clarior! clarior! clarior! --
"carnifices" ululavi, "nolite dissimulare diutius! fateor facinus! --convellite tigna! --hic, hic! -- iste est illius cordis pulsus foedi!"
 Tongue.gif "(1) Tongue out :p")
